Team Allround blikt terug op de Spartan Race Oberndorf 2018
Onze Spartanen zijn terug! Een week na hun deelname aan de Spartan Race in Oberndorf Oostenrijk, blikken de Allrounders terug op de gezamenlijke deelname aan de snoeiharde obstacle course.
Na dik een jaar trainen vertrokken Marc, Brigit, Rianne, Sisca, Bart, Stephen, Louise, Merel en Esther vrijdagochtend 7 september naar Oostenrijk. De inzet: het voltooien van ruim 18 kilometer aan obstakels. Bergop, bergaf, sjouwen, klimmen, zwemmen, kruipen: eigenlijk alle fysieke ingredienten die nodig zijn om het menselijk lichaam te beproeven.
PROLOOG
Er zijn altijd van die gasten voor wie één race niet genoeg is. Voordat het gehele team op zondag aan de start verscheen, gingen Marc en Stephen meteen op zaterdag al aan de bak. Beiden voltooiden de sprint afstand van 7 kilometer. Marc eindigde met 1 u05m zelfs als tweede in de 50+ leeftijdscategorie, en op een zeer respectabele 54ste plek in het algemene klassement van 1600 deelnemers! “Niet gek voor een ouwe bok,” lacht hij.
Stephen, die met een polsfractuur de laatste maanden van de trainingen moest overslaan, liet zich niet weerhouden van de ultieme uitdaging: de zogeheten ‘BEAST’-afstand van 25 kilometer. Stephen: “Rond de 18 kilometer dacht ik wel even: ga ik het wel halen? Ik heb bitter weinig kunnen trainen vanwege die blessure. Waar ben ik aan begonnen?” Maar opgeven was geen optie, en als enige Allrounder voltooide hij uiteindelijk DRIE races. “Je maakt af waar je aan bent begonnen. Ik heb alles gegeven, het was geweldig.”
GO TEAM!
Zondag was dan eindelijk de dag waar het hele team voor getraind had. Na een zeer uitgebreid ontbijt verschenen de negen sporters op de start area voor de ‘SUPER’-afstand. En daar kwam het team voor een verassing te staan: de beoogde 15kilometer lange race bleek bijna 19kilometer lang te zijn! Esther: “Ik voelde me wel een beetje genaaid, want ik dacht zelfs dat het 13 kilometer was, en het bleek 18,9 te zijn! Maar dat vond ik ook wel weer een uitdaging.”
Na een adrenaline verhogende warming up op knetter harde rock muziek viel om 10.45 het start schot. Marc somt op: Meteen twee kilometer bergopwaarts rennen om vervolgens af te dalen in een steengroeve waar de bucket challenge op ons wachttte. Met een emmer vol met grit -dames 15kg, heren 20kg- vijfhonderd meter door de groeve lopen, emmer inleveren en dan het ijskoude water in en 100 meter zwemmen naar de volgende opdracht: het speer gooien. Voor elke niet goed uitgevoerde taak stonden 30 burpees. Merel noemt de afdaling als één van de zwaarste elementen van de race. Merel: “Bergafwaarts was loodzwaar voor de knieën, maar we trokken elkaar erdoorheen. De groep steunde elkaar door dik en dun. Dat gaf een extra boost aan de wedstrijd.”
Met nog 25 hindernissen te gaan, beloofde het een pittig dagje te worden.
De route ging over steile ski pistes vanuit het dal naar bijna 1700 meter hoogte, door beken en snel stromende rivieren. De omgeving maakte een diepe indruk op de Spartanen. Brigit: Je loopt door steengroeven, bossen, weilanden en waadt door rivieren. Het was heel mooi om te doen.” Bart vult aan: “Het was een prachtig gevecht met de elementen. Zoiets maak je in Nederland niet mee.”
Maar tussen alle mooie uitzichten door, moesten nog wel een hoop obstakels overwonnen worden. Rianne: ” Touw, cargonetten en hoge muren. De hoge hindernissen waren moeilijk. Maar met de juiste instelling en motivatie kom je er wel. Blik op oneindig en gaan!”
Op het eind van het parcours stond de slotkilometer te wachten met het door velen gevreesde obstakel: de monkeybar: 25 meter apenhang aan een touw, om vervolgens nog 50 meter onder prikkeldraad door de modder te tijgeren. “Dat was wel balen, want die monkeybar heb ik niet gehaald,” verzucht Brigit. “Ik had er veel voor getraind, en je hoopt dat je het dan daar toch klaarspeelt.” Voor Rianne was de klim ook een zure appel. “Op één stukje na niet gehaald! Dat is toch wel jammer!”
Maar de (net) niet voltooide obstakels stonden de eurforie totaal niet in de weg. Na een grote sprong over een spectaculair vuur, finishten de Spartanen van Allround na vijf zware uren en ruim 1000 hoogtemeters. Het groepsgevoel overheerst. Louise: “Het is de samenhorigheid, de gezelligheid.”
Een sprekende terugblik komt van Ciska, die tijdens de trainingsperiode met een enkelblessure kampte. “Het was zo zwaar, het deed pijn, maar opgeven was geen optie. Het groepsgevoel, de omgeving en over de finish gaan, op elkaar wachten, elkaar helpen, je niet bezwaard hoeven voelen, heel raar, maar dat gevoel na de race maakt toch wel dat je het nog een keer wil doen, ook al was het een beetje een hel.”
Marc is trots op zijn ploeg. “Aroo Aroo we are Spartans schreeuwden we. Iedereen kan zeert trots zijn op zichzelf en op de team prestatie. Zoals iedereen met elkaar bezig was, benadrukt de echte Allround spirit.”
Lijkt het jou wat om volgend jaar mee te doen? Of heb je andere doelen waar wij je bij kunnen helpen? Laat het ons weten, dan gaan we daarmee aan de slag!